Insulinooporność - jak to działa
W tym wpisie zajmiemy się tematem ciekawym i istotnym z punktu widzenia zdrowia. Jest to temat przygotowany na podstawie wpisu Stephana Guyeneta, któy jest specjalistą w dziedzinie otyłości. Link do oryginalnego posta: What causes insulin resistance part 1.
Jako, że autor pozwala na używanie jego treści, pozwalam sobie zamieścić mój skrót tego artykułu, bo temat jest niezmiernie ciekawy, nie tylko dla diabetyków.
Insulinooporność polega na zmniejszonej reakcji komórek ciała na insulinę. Jest ciekawe, że zjawisko to jest procesem celowym - komórki samodzielnie zmniejszają swą odpowiedź na insulinę. Co interesujące, to zjawisko pozwala uniknąć niekorzystnej sytuacji nadmiaru energii dostarczanej do komórek.
Przyczyny są dość dobrze poznane, jedną z nich jest nadmiar substancji odżywczych w krwiobiegu, których komórki nie potrzebują. Równie ważną przyczyną jest nadmiar wolnych kwasów tłuszczowych. Dodatkowo, interesujący jest związany z tym zagadnieniem fakt, że nadmiar substancji odżywczych jest szkodliwy dla komórek. Co więcej, jeśli komórka pobiera więcej energii niż spala, to nadmiar energii akumuluje się w komórkach w postaci różnych metabolitów kwasów tłuszczowych. Zwiększenie wolnych kwasów tłuszczowych w krwiobiegu natychmiast powoduje insulinooporność u ludzi. Ponadto, zmniejszenie poziomu wolnych kwasów tłuszczowych u ludzi otyłych ze stwierdzoną insulinoopornością przywraca wrażliwość na insulinę.
Nadmiar substancji odżywczych pojawia się wtedy, gdy jemy zbyt dużo. Tkanka tłuszczowa potrafi przyjąć nadmiar energii przez pewien czas. Zauważono, że jeśli nadmiar pokarmu istnieje zbyt długo to ilość tkanki tłuszczowej wzrośnie i zmniejszy się jej skuteczność, co przełoży się na nadmiar energetyczny w obrębie tkanek ciała i rozpocznie się proces obrony komórek przez zmniejszenie ich wrażliwości na insulinę.
Ciekawostka: ludzie praktykujący długotrwałe ograniczanie kaloryczności w celu przedłużenia życia wykazuja bardzo niskie poziomy insuliny i glukozy na czczo, co sugeruje wysoką insulinowrażliwość.
Co w efekcie otrzymujemy?
Zobaczmy:
- zmiejszona zdolność do kontroli ilości substancji odżywczych w krwiobiegu,
- zwiększona szansa zachorowania na cukrzycę typu 2,
- prawdopodobnie przyczynia się do chorób wieńcowo naczyniowych,
- prawdopodobnie zwiększa ryzyko zachorowań na raka.
Warto się chwilę nad tym zastanowić.
Żeby odwrócić ten proces istotne jest utrzymanie substancji odżywczych w organizmie w wąskim, poprawnym zakresie. Równoległym celem jest przywrócenie wrażliwości komórek na insulinę.
W jaki sposób leczy się insulinooporność? Przede wszystkim poprzez ograniczenie kaloryczności posiłków dowolną dietą (niskotłuszczową, niskowęglowodanową, zmniejszenie porcji itp.). Elementem pożądanym w leczeniu jest zwiększenie wysiłku fizycznego, który "usuwa" nadmiar energii z komórek.
Mam nadzieję, że po tym artykule temat nieco się rozjaśnił. Jeśli pojawi się druga część, również ją "przetrawię" i zamieszczę.
Jako, że autor pozwala na używanie jego treści, pozwalam sobie zamieścić mój skrót tego artykułu, bo temat jest niezmiernie ciekawy, nie tylko dla diabetyków.
Insulinooporność polega na zmniejszonej reakcji komórek ciała na insulinę. Jest ciekawe, że zjawisko to jest procesem celowym - komórki samodzielnie zmniejszają swą odpowiedź na insulinę. Co interesujące, to zjawisko pozwala uniknąć niekorzystnej sytuacji nadmiaru energii dostarczanej do komórek.
Przyczyny są dość dobrze poznane, jedną z nich jest nadmiar substancji odżywczych w krwiobiegu, których komórki nie potrzebują. Równie ważną przyczyną jest nadmiar wolnych kwasów tłuszczowych. Dodatkowo, interesujący jest związany z tym zagadnieniem fakt, że nadmiar substancji odżywczych jest szkodliwy dla komórek. Co więcej, jeśli komórka pobiera więcej energii niż spala, to nadmiar energii akumuluje się w komórkach w postaci różnych metabolitów kwasów tłuszczowych. Zwiększenie wolnych kwasów tłuszczowych w krwiobiegu natychmiast powoduje insulinooporność u ludzi. Ponadto, zmniejszenie poziomu wolnych kwasów tłuszczowych u ludzi otyłych ze stwierdzoną insulinoopornością przywraca wrażliwość na insulinę.
Nadmiar substancji odżywczych pojawia się wtedy, gdy jemy zbyt dużo. Tkanka tłuszczowa potrafi przyjąć nadmiar energii przez pewien czas. Zauważono, że jeśli nadmiar pokarmu istnieje zbyt długo to ilość tkanki tłuszczowej wzrośnie i zmniejszy się jej skuteczność, co przełoży się na nadmiar energetyczny w obrębie tkanek ciała i rozpocznie się proces obrony komórek przez zmniejszenie ich wrażliwości na insulinę.
Ciekawostka: ludzie praktykujący długotrwałe ograniczanie kaloryczności w celu przedłużenia życia wykazuja bardzo niskie poziomy insuliny i glukozy na czczo, co sugeruje wysoką insulinowrażliwość.
Co w efekcie otrzymujemy?
Zobaczmy:
- zmiejszona zdolność do kontroli ilości substancji odżywczych w krwiobiegu,
- zwiększona szansa zachorowania na cukrzycę typu 2,
- prawdopodobnie przyczynia się do chorób wieńcowo naczyniowych,
- prawdopodobnie zwiększa ryzyko zachorowań na raka.
Warto się chwilę nad tym zastanowić.
Żeby odwrócić ten proces istotne jest utrzymanie substancji odżywczych w organizmie w wąskim, poprawnym zakresie. Równoległym celem jest przywrócenie wrażliwości komórek na insulinę.
W jaki sposób leczy się insulinooporność? Przede wszystkim poprzez ograniczenie kaloryczności posiłków dowolną dietą (niskotłuszczową, niskowęglowodanową, zmniejszenie porcji itp.). Elementem pożądanym w leczeniu jest zwiększenie wysiłku fizycznego, który "usuwa" nadmiar energii z komórek.
Mam nadzieję, że po tym artykule temat nieco się rozjaśnił. Jeśli pojawi się druga część, również ją "przetrawię" i zamieszczę.
Komentarze
Prześlij komentarz